«شاهنامه» فقط روایت و تعریف جنگاوری پهلوان ها و شجاعت ها و بیان بدی های دیوها و موجودات خیالی مانند سیمرغ و اژدها نیست.
«شاهنامه» فقط روایت و تعریف جنگاوری پهلوان ها و شجاعت ها و بیان بدی های دیوها و موجودات خیالی مانند سیمرغ و اژدها نیست. «شاهنامه» یک کتاب آموزشی خوب تربیتی و اخلاقی است.
شاعر بزرگ، فردوسی عزیز، قبل از اینکه یک شاعر باشد که استعداد شعرسرودن داشته است، یک ایرانی مسلمان و معتقد است. فردوسی، «شاهنامه» را با نام خدا شروع کرده، یعنی او خدای مهربان را خیلی دوست دارد و آن‌طور که خدا می‌پسندد زندگی می‌کند.
او در خیلی از داستان‌های «شاهنامه» به انسانیت داشتن، جوانمردی، مهربانی، پاکی، راه راست و دوری کردن از بدی‌ها اشاره می‌کند.
برای نمونه به این بیت ها فکر کنید و معانی بعضی ابیات دیگر «شاهنامه» را از معلمتان بپرسید: «همه نیکویی‌ها ز یزدان شناس / وزو‌دار تا زنده باشی سپاس.»
یعنی باید شکر خدا را به جای آوریم. یا «نباشد ز یزدان کسی ناامید / وگر شب شود رویِ روزِ سپید.» یعنی همیشه باید به خدا امیدوار بود و توکل کرد.